วันนี้ได้รับเชิญจากคณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒิให้ไปบรรยายหัวข้อการประเมินผลทางคลินิกให้แก่เพื่อนพยาบาลที่จะทำหน้าที่ครูพี่เลี้ยงของคณะพยาบาลดังกล่าว มีผู้เข้าฟังราว70 คน พยาบาลกลุ่มนี้จะช่วยสอนนักศึกษาพยาบาลที่ขึ้นฝึกภาคปฏิบัติในคลินิก เป็นพยาบาลที่มีชั่วโมงบินสูง หมายความว่าประสบการณ์ดูแลผู้ป่วยหลายปี ผ่านการทำงานพยาบาลมา3-25 ปี จนฉันคิดว่าความรู้แทรกอยู่ในทุกอณูของร่างกาย
ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ได้รับเชิญไปบรรยายให้ผู้ที่จะเป็นครูพี่เลี้ยงฟัง เพราะฉันรู้ดีว่านักศึกษาพยาบาลจะเก่งไม่ได้ถ้าขาดการฝึกปฏิบัติในสถานการณ์จริง และสถานการณ์ประเทศขณะนี้ ขาดแคลนครูพยาบาลมาก ถึงมากที่สุด ซึ่งสวนทางกับความต้องการให้ผลิตพยาบาลออกไปรับใช้สังคมเพิ่มสูงขึ้น ดังนั้นการที่พยาบาลประจำการลุกขึ้นมาช่วยให้ความรู้แก่นักศึกษานับเป็นเรื่องที่ดี
โดยปกติพยาบาลจะเก่งปฏิบัติ แต่ไม่เก่งในเรื่องการสอน เพราะไม่ได้ถูกเตรียมมา ฉันจึงถือว่าเป็นหน้าที่ของฉันด้วยเหมือนกัน ที่จะต้องออกไปช่วยวิชาชีพ ฉันพยายามออกแบบกิจกรรมต่างๆ และเสาะแสวงหาสื่อทางเวปไซต์ เพื่อสร้างแรงบันดาลใจ และความผูกพันที่มีต่อวิชาชีพ ฉันสังเกตแววตาและคำพูดที่เพื่อนพยาบาลแสดงออกมาหลังจากร่วมกิจกรรม ดูเต็มไปด้วยพลังที่จะช่วยบ่มเพาะกล้าน้อยๆของวิชาชีพ
web2.0 มีคุณประโยชน์ต่อฉันและวิชาชีพมาก มันช่วยให้ฉันท่องไปในโลกไซเบอร์ ไปค้นหาสื่อวิดีโอจากYouTube ไปอ่านบล็อกของเพื่อนไซเบอร์ ไปอ่านเอกสารบทความวิชาการ และเข้าไปแลกเปลี่ยนเรียนรู้กับเพื่อนไซเบอร์ทำให้การสอน หรือการบรรยายของฉันมีสีสัน และมีเสน่ห์มากขึ้น วันนี้ฉันนำบทความเรื่องการทายนิสัยว่าเราเป็นคนประเภทใด เช่น นักคิด ผู้ปกป้อง นักวิทยาศาสตร์ ผู้ดูแล ฯลฯ ซึ่งฉันไปอ่านพบและนำมาเป็นแบบฝึกหัดให้เพื่อนพยาบาลทำและสะท้อนให้เห็นว่าแม้แต่ตัวเราเองก็ยังประเมินตัวเองไม่ถูกทั้งหมด ว่าเราเป็นคนแบบใด ทั้งๆที่คุณลักษณะของเราก็อยู่กับตัวเรา แต่เรายังไม่ค่อยเข้าใจ ดังนั้นการที่เราจะไปประเมินผู้อื่น เช่นนักศึกษาพยาบาล จึงต้องเปิดใจที่จะสังเกต เก็บข้อมูลให้รอบด้าน มีความละเอียด อ่อนโยน และไร้อคติ
ฉันได้วิดีโอจากyoutube เป็นโชว์ชุดเจ้าแม่กวนอิมพันมือของผู้ที่มีข้อจำกัดทางการได้ยิน เป็นการแสดงที่งดงาม พร้อมเพรียงมาก ฉันให้เพื่อนพยาบาลของฉันลองประเมินPerformance ของผู้แสดง หลังจากนั้นจึงบอกให้เขาทราบถึงข้อจำกัดของผู้แสดง พบว่าเพื่อนพยาบาลขอปรับคะแนนกันใหญ่เพราะเขาประเมินผู้แสดงในวาระของผู้แสดง ซึ่งต่างจากครั้งแรกที่ประเมินในฐานะผู้ประเมิน ซึ่งนำบรรทัดฐานของตนไปวัด สุดท้ายฉันสร้างแรงบันดาลใจให้เขาไม่ต้องกลัวต่อบทบาทใหม่ที่เพิ่มขึ้น ขอให้เขาทำด้วยหัวใจ เหมือนกับผู้แสดงที่แม้จะมีข้อจำกัดทางการได้ยิน แต่เขาแสดงด้วยหัวใจ ผลงานของเขาจึงเปลี่ยนผู้ชมให้เกิดความอ่อนโยนขึ้นมา หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งคือ show สามารถ make a difference ผู้ชมได้
อย่างไรก็ดีชีวิตไม่ได้ราบรื่นสวยหรูไปทุกอย่าง ภายใต้ความภูมิใจในการรังสรรค์กิจกรรมเพื่อ make a differnce ผู้เข้าประชุม ฉันก็ได้รับผลกระทบจากการใช้web2.0 เรื่องแรก คือสื่อที่ฉันนำมาจากyoutube เคยเล่นได้ในเครื่องคอมพิวเตอร์ของฉันด้วยโปรแกรมreal player เมื่อไปเปิดบนเครื่องอื่นพบว่าเล่นไม่ได้ โชคดีมีไอทีของคณะพยาบาลศาสตร์มาช่วยแก้ไข แก้อย่างไรก็ไม่มีเวลาคุย พอเริ่มใช้สื่อตัวที่สองก็พบปัญหาอีกเพราะฉันsave file ออกมาแต่ลืมว่ามีสไลด์หนึ่งที่ฉันใส่ link กับวิดีโอที่อยู่ในdrive D เครื่องคอมฯของฉัน จึงเปิดไม่ได้
ไม่ต้องตกใจ หรือห่วงฉันจนมากเกินไป เพราะโชคดีที่ฉันนำExternal hardisk ติดไปด้วยจึงค้นหาร่องรอยในหลายๆโฟลเดอร์ จนพบ แต่มาตายตอนจบเพราะเสียงที่set จากห้องควบคุมดังมากไป เมื่อฉันเปิดวิดีโอ เสียงจึงดังมากจนหูเกือบจะกระเด็นออกมาเป็นชิ้นๆ ซึ่งทำให้อารมณ์ของผู้เข้าประชุมที่ฉันเร้ามาจนได้ที่ หากได้ต่อเนื่องกับวิดีโอจะดีมากๆ แต่เพราะเสียงนั้นทำให้moodกระจายไปเลย ทำให้ฉันตกใจ หวั่นไหว แต่เมื่อรู้เท่าทัน ก็วางเฉยได้ในที่สุด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น